[M] Amanita phalloides (fandom Sherlock BBC)Kto tam jest w Ĺrodku?
Lekko rąbnięte, skutek letniego grzybobrania.
Amanita phalloides W kuchni domeną Sherlocka był stół, zwykle zawalony mikroskopem i jakimiś naczyniami o nieokreślonej zawartości. Rzadko zdarzało się, żeby detektyw krzątał się przy szafkach, o kuchence nie wspominając. Owszem, sporadycznie Sherlock nawet gotował, ale był to raczej niecodzienny widok. Dlatego też John zamarł w niedowierzaniu na progu, gdy wrócił do domu i zajrzał do kuchni. Wszystkie cztery palniki zastawione były garnkami, a Sherlock stał nad nimi i zerkając na zegarek mieszał zawartość. W całym pomieszczeniu dodatkowo unosił się apetyczny zapach grzybów. - Zupa grzybowa? - zainteresował się John. - Umieram z głodu, kiedy skończysz? - Jeszcze dwie minuty i szesnaście sekund - odpowiedział Sherlock nieobecnym tonem i po kolei zamieszał zupy, każdą osobną łyżką. John uniósł w zdziwieniu brwi, ale o nic nie zapytał, tylko wyszedł do łazienki. Gdy wrócił, na stole stał głęboki talerz z nalaną zupą, a przy kuchence cztery kubki z łyżeczkami. - Co ty robisz? - tym razem John musiał zapytać. - Zupę - odparł enigmatycznie Sherlock. - Ta jest dla ciebie. - Dzięki. - John postanowił nie skomentować faktu, że jego współlokator zwykle nie gotował. Był głodny i przede wszystkim zamierzał zjeść. - A ty nie jesz? - Za chwilę, najpierw muszę coś sprawdzić - odparł detektyw, a John widział jego podekscytowanie. - Nalej mi po trochu z każdego garnka do kubków, tak, żebym nie wiedział, co jest co. Nie zamień łyżek i broń Boże nie przestawiaj garnków. Zapamiętaj, co jest w którym kubku, to bardzo ważne - oświadczył detektyw i obrócił się twarzą do ściany. - Już? Nalałeś? - Nie. - John otrząsnął się ze zdziwienia i sięgnął po niebieski kubek i łyżkę z najbliższego garnka. - No już? - niecierpliwił się Sherlock, bębniąc palcami o ścianę. - Chwila! - Już? - Tak, proszę. Sherlock obrócił się podskokiem i sięgnął po pierwszy kubeczek. Wziął łyżeczkę i skosztował zawartość. Posmakował przez moment, a potem odstawił na blat. John patrzył ze zdziwieniem, jak Sherlock z półprzymkniętymi oczami kolejno próbuje zupy. - Eksperymentujesz z przyprawami? - zapytał John, siadając przy stole i sięgając po swoją zupę. - Całkiem nieźle ci to wyszło - przyznał po spróbowaniu. Sherlock zignorował komplement, zajęty hipnotyzowaniem kubków i mamrotaniem do siebie. Dosłownie liznął czubek łyżeczki z zielonego kubka i powiedział głośniej. - To musi być agaricus. Następnie wziął biały we wzorki i odstawił, mrucząc "xerocomus". - A to... Czyżby...? - zastanawiał się głośno. - John, z którego to garnka? - Tego z tyłu po lewej - odparł doktor. - Co ty właściwie robisz? - Usiłuję stwierdzić, czy da się rozróżnić grzyby po smaku - wyjaśnił łaskawie Sherlock. - Cholera, więc tamto musiał być amanita phalloides. - Co? - Muchomor sromotnikowy - mruknął obojętnie detektyw i pochylił się nad czwartym kubkiem, wąchając jego zawartość. John natomiast wypluł zupę, którą akurat miał w ustach, gdy tylko dotarło do niego, co właśnie usłyszał. - Chryste, ugotowałeś sromotniki?! - zawołał. - To CO ja jem? - Spokojnie, ty masz pieczarkową. A co jest w żółtym? - Zupa ze sromotników... Boże, kogo chciałeś otruć? - wyrzucił z siebie John, nadal zbyt zaszokowany. - Nikogo nie chcę otruć. Chcę tylko sprawdzić, czy dochodząca kucharka Sulllivanów mówiła prawdę, gdy zarzekała się, że zupa smakowała normalnie - wytłumaczył niecierpliwie Sherlock. John w osłupieniu patrzył, jak detektyw zalewa gorącą wodą ćwierć szklanki soli, a potem wypija duszkiem i wychodzi do łazienki. Korzystając z okazji, doktor wylał zawartość swojego talerza do zlewu. Jakoś nie miał do Sherlocka tyle zaufania, by mieć stuprocentową pewność, że nie jadł właśnie trującej zupy. Sherlock wrócił po chwili z załzawionymi oczami i pochlapaną wodą koszulą. Sądząc z wyglądu, właśnie oglądał swój żołądek od drugiej strony, ale nie sprawiał wrażenia, jakby go to bardzo obchodziło. Wręcz przeciwnie, był pobudzony i zadowolony. - Profilaktyka - uśmiechnął się. - Test pomyślny, kucharka miała prawo się pomylić - oświadczył, po czym wylał dwa garnki, a zawartość pozostałych dwóch połączył w jednym. Nalał sobie pełną miskę i dopiero wtedy zauważył, że miska Johna jest pusta. - Co jest, nie pasuje ci? - Nie, całkiem dobre, ale... - Tak? - Sherlock spojrzał na niego z oczekiwaniem i urazą. - Nic, tylko amanita phalloides. - Był jeszcze paxillus involutus - rzucił beztrosko Sherlock, zajadając zupę. - W sumie szkoda, że wylałem, mogłem poczęstować Mycrofta albo Andersona. John wolał nie wnikać, czym owo paxillus involutus było. KONIEC Paxillus involutus – krowiak podwinięty, grzyb trujący Amanita phalloides – muchomor sromotnikowy Agaricus – pieczarka Xerocomus - podgrzybe Sherlock zignorował komplement, zajęty hipnotyzowaniem kubków i mamrotaniem do siebie Zacznę od tego, że za każdym razem pięknie udaje ci się oddać charakter bohaterów, do tego nie mam żadnych zastrzeżeń. Sherlock robiący swoje eksperymenty, John wciągnięty w sam ich środek bez żadnej wiedzy na ich temat, odpowiedzi na pytania doktora udzielane półgębkiem lub w dość enigmatyczny sposób. Do tego sam pomysł na tekst przypadł mi do gustu - sprawdzanie różnic w smaku zup z grzybów uznawanych za trujące przez Holmesa idealnie wpasowuje się w kanon historii o nim, o ile po przeczytaniu kilku opowiadań mogę uważać się za osobę odpowiednią do wyrażania opinii w tym temacie. No i naturalnie dodanie wszystkiemu tła w postaci nieszczęsnej kucharki, dzięki której historia nabrała trochę większej głębi - pole widzenia czytelnika nieco się przez nią poszerzyło. Bardzo elegancki zabieg. Podsumowując: tekścik jest idealnym obrazkiem z codziennego życia na Baker Street, piękną scenką rodzajową, która w bardzo przyjemny sposób umiliła mój dzień. Przy okazji: z ciekawości sprawdziłam sposób z solą. Naturalnie nie organoleptycznie, research w internecie jest dla mnie wystarczający. A powodem sprawdzenia był brak danych w tym temacie. Mogę uznać, że poszerzasz moją wiedzę, Ariano, za co ci dziękuję. Kto wie, kiedy taka informacja może się przydać? ;] A. |
Podobne
|